தமிழ் திரைப்பட வரலாற்றில் 1960–70கள் ஒரு பொற்காலம் என சொல்லலாம். காதல், குடும்பம், சமூகப் பிரச்சினைகள் ஆகியவற்றோடு, அந்தக் காலத்தில் த்ரில்லர் எனும் புதிய வகை திரைப்படங்கள் உருவாகத் தொடங்கின. அப்போது வெளியான சில படங்கள், திகில், மர்மம், உணர்ச்சி, குற்றம் ஆகிய அனைத்தையும் இணைத்து ரசிகர்களை திரையில் உறைய வைத்தன. இன்று அவை இன்னும் மறக்க முடியாத க்ளாசிக் படங்களாக பேசப்படுகின்றன. இப்போது அத்தகைய 60–70களில் ரசிகர்களை “பயந்து நடுங்க” வைத்த 6 த்ரில்லர் படங்களை பார்க்கலாம்.
1. அந்த நாள் (1954, 60களுக்கான தொடக்கம்)
மதுரா ஆடை நிறுவனத்தின் பங்களிப்புடன் எஸ். பாலச்சந்தர் இயக்கிய “அந்த நாள்” என்பது இந்திய சினிமாவின் முதலாவது “பேசாத பாடல் இல்லாத த்ரில்லர்” படமாகும்.
போர் பின்னணியில் ஒரு அறிவியல் வல்லுநர் கொலை செய்யப்பட்ட சம்பவத்தை விசாரிக்கும் போலீஸ் அதிகாரியின் கதையாக படம் நகர்கிறது. ஒவ்வொருவரின் வாக்குமூலமும் உண்மைக்கு மாறாக இருக்கும் போது, உண்மை வெளிப்படும் விதம் பார்வையாளர்களை முடிவுவரை உறைய வைத்தது.
இந்த படம் இந்திய சினிமாவில் “film noir” பாணியில் எடுக்கப்பட்ட முதலாவது முயற்சியாக மதிக்கப்படுகிறது. முக்கால்வாசி திரைக்கதை, ஒளிப்பதிவு மற்றும் இசையில்லாத பரபரப்பான காட்சிகள் அக்காலத்துக்கு அதிர்ச்சி அளித்தவை.
2. அதே கண்கள் (1967)
கிருஷ்ணன்–பஞ்சு இயக்கிய “அதே கண்கள்” படம் தமிழ் த்ரில்லர் படங்களின் கிளாசிக் என கூறலாம். ஒரு பெண் தன் குடும்பத்துடன் ஒரு பங்களாவில் வசிக்க வரும்போது, அதே இரவில் ஒரு மர்மமான முகமூடி அணிந்த மனிதனால் தாக்கப்படுகிறாள். யார் அந்த முகமூடி மனிதர்? அவருக்கு எதிராக இருக்கும் மர்மம் என்ன? என்பதுதான் படத்தின் கரு.
ரவி (ரவி சந்திரன்) மற்றும் காமினி ஆகியோரின் நடிப்பு, மர்மம் நிரம்பிய திரைக்கதை, திகில் இசை இவை அனைத்தும் சேர்ந்து பார்வையாளர்களை அந்தக் காலத்தில் உண்மையிலேயே “அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது”.
3. சாந்தி நிலையம் (1969)
ஜெமினி கணேசன் மற்றும் கனகா நடிப்பில் வெளியான “சாந்தி நிலையம்” படம் ஒரு மனஅழுத்த த்ரில்லர். மனநலம் பாதிக்கப்பட்டவர்களை சிகிச்சை அளிக்கும் நிலையத்தில் நடக்கும் மர்மச் சம்பவங்களையும், ஒளிந்திருக்கும் ரகசியங்களையும் மையமாகக் கொண்டது. வெளியில் அமைதியான நிலையம் போல் தெரிந்தாலும், அதன் பின்னால் பல அதிர்ச்சி உண்மைகள் மறைந்திருக்கும்.
சமூக சிந்தனையையும் த்ரில்லர் பாணியையும் இணைத்த விதத்தில் படம் பிரபலமானது. ஜெமினி கணேசனின் செறிந்த நடிப்பு மற்றும் அழுத்தமான திரைக்கதை பார்வையாளர்களை அச்சத்தில் ஆழ்த்தியது.
4. நெஞ்சம் மறப்பதில்லை (1963)
மணியன் இயக்கத்தில் உருவான “நெஞ்சம் மறப்பதில்லை” தமிழ் திரையுலகின் மர்ம–புனர்ஜன்ம த்ரில்லராகும். ஒரு பெண் தன் கடந்தகால வாழ்க்கையின் நினைவுகளுடன் போராடி, அதில் நடந்த கொடூர சம்பவங்கள் மீண்டும் நிகழ்வதை உணர்கிறாள். அவளது மர்மமான நடத்தை, சுற்றியுள்ளோரின் அதிர்ச்சி எல்லாம் படம் முழுவதும் பார்வையாளர்களை திகிலூட்டியது.
பாடல்களும் காட்சிகளும் த்ரில்லரை உணர்த்தும் வகையில் அமைந்திருந்தது. சுந்தரம் பாலசுப்ரமணியம் எழுதிய திரைக்கதை அதன் வலிமை.
5. நடு இரவில் (1970)
“நடு இரவில்” என்பது எழுத்தாளர் சுஜாதாவின் “யாரும் இல்லை” என்ற நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்ட த்ரில்லர். ஒரு இரவில் ஒரு விருந்தில் பங்கேற்றவர்கள் மத்தியில் ஒருவர் கொலை செய்யப்படுகிறார். வீட்டில் இருப்பவர்கள் தவிர வேறு யாரும் இல்லை. அப்பொழுது யார் குற்றவாளி? என்ற கேள்வி கதையின் மையம்.
படம் முழுவதும் ஒரே இரவில் நடைபெறுவதால், காட்சியமைப்பும், கேமரா இயக்கமும் பார்வையாளர்களை நேரடியாக சம்பவத்துக்குள் இழுக்கின்றன. 1970களின் மிகச்சிறந்த “who-done-it” படமாக கருதப்படுகிறது.
6. புதிய பறவை (1964)
திரைப்பட வரலாற்றில் இன்னொரு மாபெரும் த்ரில்லர் “புதிய பறவை”. சிவாஜி கணேசனின் நடிப்பில், புதுமையான திரைக்கதையுடன் வெளிவந்தது. ஒரு தொழிலதிபர், தன் மனைவியை இழந்த பிறகு மீண்டும் திருமணம் செய்கிறார். ஆனால் கடந்தகால ரகசியங்கள் வெளிப்படத் தொடங்க, கதை திகிலாக மாறுகிறது. அவனது புதிய மனைவி யார்? பழைய மனைவி உயிரோடு இருக்கிறாளா? என்ற கேள்விகள் படம் முழுவதும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்துகின்றன.
ஹிட்ச்காக் பாணி த்ரில்லராக அமைந்த இந்த படம், சிவாஜி கணேசனின் மாறுபட்ட நடிப்பையும் சிறந்த திரைக்கதையையும் வெளிப்படுத்தியது.
அந்தக் கால த்ரில்லர்களின் சிறப்பு
1960–70களில் தமிழ் சினிமாவில் த்ரில்லர் படங்கள் மிகுந்த புது முயற்சிகளால் நிறைந்திருந்தன.
- இசையில்லா காட்சிகள்
- மர்மமான கதாப்பாத்திரங்கள்
- மனஅழுத்தம், புனர்ஜன்மம், குற்றவியல் உளவியல் போன்ற கருக்கள்
- ஒளிப்பதிவு, நிழல்கள், மற்றும் ஒலி அமைப்பின் புதுமைகள்
இவை அனைத்தும் சேர்ந்து அந்த காலத்தின் த்ரில்லர்களை “பயந்து ரசிக்கச் செய்த” சிறந்த அனுபவமாக்கின. இன்றைய டெக்னாலஜி, வி.எஃப்.எக்ஸ். த்ரில்லர்கள் எவ்வளவு சிறப்பாக இருந்தாலும், 60–70களில் உருவான அந்தப் பூர்வீக த்ரில்லர் படங்களுக்கு ஒரே தனி மெருகு உண்டு. அவை கதை சொல்லும் திறனாலும், திரைக்கதையாலும், உணர்ச்சியாலும் இன்னும் ரசிகர்களை மிரட்டுகின்றன. இந்த படங்கள் தமிழ்ச் சினிமாவின் திகில் மரபுக்கு அடித்தளமாக அமைந்தன என்பதை மறுக்க முடியாது.
