Quote from: Epic on Today at 07:23 PM...... பள்ளி காதல் கனவென்று
கல்லூரி தான் உண்மை என
விதி சொல்லித் தந்த பாடம்,
அன்று தான் புரிந்தது
காதல் வளர்வது
காலத்தில் அல்ல—
வலியில்.
வகுப்புகள் முடிந்த மாலைகள்
என் சுவாசம் பயிற்சி,
ஆடிடோரியம் என் உலகம்,
நீ என் நிழல்.
பந்து தட்டும் சத்தத்தைக் கூட
மீறி கேட்டது
உன் கைதட்டல்,
என் பெயரை விட
உன் குரல் தான்
என்னை உயர்த்தியது.
நீ பார்ப்பதற்காகவே
நான் முயன்றேன்,
நீ நம்புவதற்காகவே
நான் ஜெயிக்க நினைத்தேன்.
ஒரு நாள்—
வேண்டாத வார்த்தை ஒன்று
உன் உள்ளத்தை கிழித்தது,
நீ அழுதபோது
என் இதயம்
முதன்முறையாக
உடைந்தது.
வீங்கிய கண்கள்,
நடுங்கும் மூச்சு,
அந்த முகத்தைப் பார்த்து
என்னால்
எதுவும் செய்ய முடியாத
அந்த helplessness—
அதுவே
காதலின் முதல் மரணம்.
நீ சிரிக்க வேண்டும் என்பதற்காக
நான் என்னை மறந்தேன்,
நீ சிரித்த அந்த நொடி
உலகம் திரும்ப கிடைத்தது.
அடுத்த நாள்—
நீ தைரியமாய் நின்றாய்,
உன் குரலில்
ஒரு காதலின்
அரசாண்மை இருந்தது.
"எனக்கு ஏற்கனவே
ஒரு வாழ்க்கை இருக்கிறது"
என்று சொன்னபோது,
அந்த வாழ்க்கை
நான் என்று
உலகம் புரியவில்லை,
ஆனால்
விதி புரிந்தது.
அன்று கான்டீனில்
வெஜ் ரோல்—
ஹாஃப் அண்ட் ஹாஃப்,
அது உணவு இல்லை,
ஒரு வெற்றிக்குப் பின்
காதல் சாப்பிட்ட
மௌன விருந்து.
பின் வந்தது
பதிமூன்று நாட்களின்
தொடர்பற்ற காலம்,
உன் குரல் இல்லாமல்
என் மனம்
பயிற்சி செய்தது
வலியை.
போட்டி முடிந்தது—
தோல்வி,
என் தவறால்
அணி சிதறியபோது,
நான்
என்னை விட்டேன்.
அப்போது—
நீ மட்டும் வந்தாய்.
என் கையைப் பிடித்தாய்.
அந்த பிடிப்பு
காதல் இல்லை,
அது
"நீ தனியாக இல்லை"
என்ற உலகின்
மிக அமைதியான
அறிவிப்பு.
"எவ்வளவு மோசமான நாளாக இருந்தாலும்
நான் உன்னுடன் தான்"
என்ற உன் வார்த்தை,
என் தோல்விகளை
என் வெற்றியாக
மாற்றிய மந்திரம்.
முதல் கைப்பிடிப்பு—
நடுங்கியது என் கை அல்ல,
என் ஆன்மா.
அன்று புரிந்தது—
காதல் என்றால்
பூக்கள் அல்ல,
புகைப்படங்கள் அல்ல,
தோல்வியில்
கைபிடித்து நிற்பதே.
இன்று
உன் கை என் கையில் இல்லை,
ஆனால்
அந்த பிடிப்பு
என் வாழ்நாள்
நம்பிக்கையாக
மாறிவிட்டது.
நேரம் எங்களை மாற்றினாலும்,
வாழ்க்கை எங்களைப் பிரித்தாலும்,
அந்த ஒரு நொடி—
நான் தோற்றபோது
நீ நின்ற தருணம்......
Epic கிறுக்கல் ✍️
Quote from: Epic on Today at 07:23 PM...... பள்ளி காதல் கனவென்று
கல்லூரி தான் உண்மை என
விதி சொல்லித் தந்த பாடம்,
அன்று தான் புரிந்தது
காதல் வளர்வது
காலத்தில் அல்ல—
வலியில்.
வகுப்புகள் முடிந்த மாலைகள்
என் சுவாசம் பயிற்சி,
ஆடிடோரியம் என் உலகம்,
நீ என் நிழல்.
பந்து தட்டும் சத்தத்தைக் கூட
மீறி கேட்டது
உன் கைதட்டல்,
என் பெயரை விட
உன் குரல் தான்
என்னை உயர்த்தியது.
நீ பார்ப்பதற்காகவே
நான் முயன்றேன்,
நீ நம்புவதற்காகவே
நான் ஜெயிக்க நினைத்தேன்.
ஒரு நாள்—
வேண்டாத வார்த்தை ஒன்று
உன் உள்ளத்தை கிழித்தது,
நீ அழுதபோது
என் இதயம்
முதன்முறையாக
உடைந்தது.
வீங்கிய கண்கள்,
நடுங்கும் மூச்சு,
அந்த முகத்தைப் பார்த்து
என்னால்
எதுவும் செய்ய முடியாத
அந்த helplessness—
அதுவே
காதலின் முதல் மரணம்.
நீ சிரிக்க வேண்டும் என்பதற்காக
நான் என்னை மறந்தேன்,
நீ சிரித்த அந்த நொடி
உலகம் திரும்ப கிடைத்தது.
அடுத்த நாள்—
நீ தைரியமாய் நின்றாய்,
உன் குரலில்
ஒரு காதலின்
அரசாண்மை இருந்தது.
"எனக்கு ஏற்கனவே
ஒரு வாழ்க்கை இருக்கிறது"
என்று சொன்னபோது,
அந்த வாழ்க்கை
நான் என்று
உலகம் புரியவில்லை,
ஆனால்
விதி புரிந்தது.
அன்று கான்டீனில்
வெஜ் ரோல்—
ஹாஃப் அண்ட் ஹாஃப்,
அது உணவு இல்லை,
ஒரு வெற்றிக்குப் பின்
காதல் சாப்பிட்ட
மௌன விருந்து.
பின் வந்தது
பதிமூன்று நாட்களின்
தொடர்பற்ற காலம்,
உன் குரல் இல்லாமல்
என் மனம்
பயிற்சி செய்தது
வலியை.
போட்டி முடிந்தது—
தோல்வி,
என் தவறால்
அணி சிதறியபோது,
நான்
என்னை விட்டேன்.
அப்போது—
நீ மட்டும் வந்தாய்.
என் கையைப் பிடித்தாய்.
அந்த பிடிப்பு
காதல் இல்லை,
அது
"நீ தனியாக இல்லை"
என்ற உலகின்
மிக அமைதியான
அறிவிப்பு.
"எவ்வளவு மோசமான நாளாக இருந்தாலும்
நான் உன்னுடன் தான்"
என்ற உன் வார்த்தை,
என் தோல்விகளை
என் வெற்றியாக
மாற்றிய மந்திரம்.
முதல் கைப்பிடிப்பு—
நடுங்கியது என் கை அல்ல,
என் ஆன்மா.
அன்று புரிந்தது—
காதல் என்றால்
பூக்கள் அல்ல,
புகைப்படங்கள் அல்ல,
தோல்வியில்
கைபிடித்து நிற்பதே.
இன்று
உன் கை என் கையில் இல்லை,
ஆனால்
அந்த பிடிப்பு
என் வாழ்நாள்
நம்பிக்கையாக
மாறிவிட்டது.
நேரம் எங்களை மாற்றினாலும்,
வாழ்க்கை எங்களைப் பிரித்தாலும்,
அந்த ஒரு நொடி—
நான் தோற்றபோது
நீ நின்ற தருணம்......
Epic கிறுக்கல் ✍️